Τι είναι η Κλασική Ομοιοπαθητική
Η Ομοιοπαθητική Ιατρική θεμελιώθηκε το 1810 από τον Christian Friedrich Samuel Hahnemann με την έκδοση του συγγράμματος «Όργανον της Θεραπευτικής Τέχνης, (σε μορφή παραγράφων – αφορισμών κατά το πρότυπο των ιπποκρατικών κειμένων) που περιείχε τους νόμους και τις αρχές μιας νέας θεραπευτικής μεθόδου, την οποία ονόμασε «Ομοιοπαθητική».
Ο SamuelHahnemann, Γερμανός ιατρός, αν και διάσημος από μικρή ηλικία (μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Μαγεντίας) απογοητεύθηκε από την ανεπάρκεια της ιατρικής της εποχής του (όπου τα κύρια μέσα θεραπείας ήταν οι αφαιμάξεις, τα καθαρτικά, οι υποκλυσμοί κλπ), αποσύρθηκε από τη μάχιμη ιατρική και αφοσιώθηκε στη μετάφραση ιατρικών συγγραμμάτων. Η διορατικότητα του πνεύματός του και η εντρύφησή του στη μελέτη του συνόλου της ιατρικής γνώσης της εποχής του έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη σύλληψη και διατύπωση των αρχών και των νόμων της Ομοιοπαθητικής.
Υποστήριξε και προσπάθησε να αποδείξει ότι υπάρχουν νόμοι της φύσης που διέπουν την πραγματική θεραπεία, όπως υπάρχουν ανάλογοι νόμοι στους οποίους βασίζεται η Φυσική, η Χημεία και όλες οι θετικές επιστήμες. Ότι κανείς δεν μπορεί να φέρει σε πέρας μία πραγματική θεραπεία αν δεν γνωρίζει και δεν καθοδηγείται από αυτούς τους νόμους.
Η κλασική Ομοιοπαθητική αποτελεί ένα τεκμηριωμένα ολιστικό θεραπευτικό σύστημα, μία φυσική μέθοδος θεραπείας, που βασίζεται σε θεραπευτικούς νόμους. Στόχος της είναι η ενίσχυση του οργανισμού κινητοποιώντας τον αμυντικό μηχανισμό του και αποκαθιστώντας τη διαταραχή της υγείας του. Η θεραπεία εστιάζεται στη συνολική εικόνα του ασθενή (που συμπεριλαμβάνει τα συμπτώματα και από τα τρία επίπεδα του οργανισμού) και όχι μόνο στην εικόνα της νόσου από την οποία πάσχει. Συνέπεια αυτής της μεθόδου είναι η εξατομίκευση της θεραπείας, ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό από κάθε άλλη θεραπευτική μέθοδο. Ασθενείς με την ίδια νοσολογική οντότητα μπορεί να χρειάζονται διαφορετικά ομοιοπαθητικά φάρμακα και σχήματα. Ο οργανισμός αντιδρά σε κάθε ασθένεια με έναν πολύ εξατομικευμένο τρόπο και γι’ αυτό το λόγο μαζικές θεραπείες συνήθως απογοητεύουν και τους υποστηρικτές τους και τους αρρώστους, επειδή τα αποτελέσματα που έχουν είναι επιφανειακά, πρόσκαιρα και, πολλές φορές, επιβλαβή, ειδικά για τους ευαίσθητους οργανισμούς, που δεν διαθέτουν έναν εύρωστο αμυντικό μηχανισμό (Βυθούλκας).
Λόγοι ευκολίας, έλλειψης χρόνου από την πλευρά του ιατρού, κέρδους οικονομικού από τις φαρμακοβιομηχανίες, αλλά και προσπάθειες απλούστευσης (ή υπεραπλούστευσης) της πολυπλοκότητας της ομοιοπαθητικής, οδήγησαν σε πολλές θεωρίες, οι οποίες, αν και στηρίζονταν σε κάποιες από τις αρχές της, παραποίησαν τις διδαχές του Σαμουήλ Hahnemann. Οι περισσότερες από αυτές τις νέες «ομοιοπαθητικές» απεδείχθησαν βραχύβιες λόγω μικρής αποτελεσματικότητας. Η ομοιοπαθητική πολυφαρμακία εφαρμόζεται ακόμα από πολλούς ιατρούς, ιδίως εκτός ελληνικού χώρου, δεν έχει τα θεραπευτικά αποτελέσματα της κλασικής ομοιοπαθητικής και παραβιάζει τη βασική αρχή της που διατύπωσε ο S. Hahnemann: “Σε μία δεδομένη στιγμή μόνο ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο πρέπει να χορηγείται στον ασθενή. Αν το φάρμακο δεν είναι το ακριβές (δηλαδή το όμοιο), ο άρρωστος δεν θεραπεύεται, αλλά απλώς ανακουφίζεται προσωρινά. Διατυπωμένο με άλλο τρόπο, υποστήριξε ότι είναι αδιανόητο να χορηγούμε διαφορετικά φάρμακα για διαφορετικές νοσολογικές οντότητες στο ίδιο άτομο, την ίδια στιγμή”.
Αντίθετα με τη νοητικά κατασκευασμένη μεθοδολογία που χαρακτήριζε τις διάφορες τάσεις στην ιστορία της ομοιοπαθητικής ιατρικής, ο Γεώργιος Βυθούλκας επανέφερε την Ομοιοπαθητική στις βασικές της αρχές, τις οποίες εμπλούτισε αποδεικνύοντας ότι είναι μια αληθινά συστημική επιστήμη, που βασίζεται σε νόμους και που αποσκοπεί στο να διεγείρει τις «αντιδρώσες» δυνάμεις του οργανισμού. Στα βιβλία του «Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής» και «LevelsofHealth» (Vithoulkas), περιγράφει ολοκληρωμένα τις βασικές αρχές πάνω στις οποίες έχει οικοδομηθεί αυτή η ολιστική προσέγγιση στην υγεία, στην ασθένεια και στην θεραπεία.
Οι θέσεις που διατύπωσε ο Hahnemann μπορούν να συνοψιστούν στα εξής:
1. Ότι δεν υπάρχουν «ασθένειες», αλλά μόνο «ασθενείς».
2. Ότι η φύση των ασθενειών είναι πάντοτε «ενεργειακής» μορφής.
3. Ότι τα φάρμακα, για να επιδράσουν σε μια τέτοια διαταραχή ενεργειακής μορφής, θα πρέπει επίσης να βρίσκονται σε κατάσταση «ενεργειακή».
Με συστημική θεώρηση, οι θέσεις της Ομοιοπαθητικής μπορούν να διατυπωθούν ως εξής:
1. Ότι σε όλες τις ασθένειες, οξείες ή χρόνιες, εκείνο που διαταράσσεται, καταρχήν, δεν είναι το υλικό σώμα, αλλά η δυναμική ισορροπία του οργανισμού, η ομοιόσταση, δηλαδή οι οργανωσιακές διαδικασίες (και στα τρία επίπεδα, το σωματικό, το συναισθηματικό και το νοητικό) και η διαδικασία αυτορρυθμίσεως, με την οποία κάθε οργανισμός τείνει να διατηρήσει σταθερές ορισμένες βιολογικές παραμέτρους, ώστε να αντισταθμίσει τις μεταβολές του περιβάλλοντος.
2. Ότι οι νοσογόνοι και θεραπευτικοί παράγοντες επιδρούν στον ανθρώπινο οργανισμό όχι μόνο φυσικο-χημικά αλλά και με άλλο τρόπο που ενδεχόμενα να είναι το μοντέλο της δομικής σύζευξης. Σύμφωνα με αυτή τη διαπίστωση, η Ομοιοπαθητική προσεγγίζει με τη θεραπευτική της δραστηριότητας όχι μόνο στο σώμα, δηλαδή στη δομή ή σχήμα (structure) αλλά και σε ένα άλλο πεδίο, στο δυναμικό ή οργανωσιακό (pattern) πεδίο, που βρίσκεται πέρα και πίσω από τα φυσικά όργανα (structure) του σώματος.
3. Ότι θεραπευτικά είναι τα φάρμακα, που έχουν τη δυνατότητα να επηρεάζουν το δυναμικό αυτό πεδίο, δηλαδή τις οργανωσιακές διαδικασίες (BellaviteP).
Από τη διπλωματική εργασία του Master στα Ολιστικά Εναλλακτικά Θεραπευτικά Συστήματα – Κλασική Ομοιοπαθητική του Παν Αιγαίου, με τίτλο: